Σύμφωνα δε με το ιρλανδικό φορολογικό νόμο, οι μετεπιβιβαζόμενοι ή διερχόμενοι επιβάτες απαλλάσσονται από την καταβολή του εν λόγω φόρου, εφόσον το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ της ώρας αφίξεως στο αεροδρόμιο προορισμού και της προβλεπόμενης ώρας αναχωρήσεως από το ίδιο αεροδρόμιο δεν υπερβαίνει τις έξι ώρες.
Αρχικώς, ο εν λόγω φόρος υπολογιζόταν βάσει της αποστάσεως μεταξύ του αεροδρομίου αναχωρήσεως και του αεροδρομίου αφίξεως και είχε οριστεί σε 2 ευρώ για τις πτήσεις σε απόσταση έως 300 km από το αεροδρόμιο του Δουβλίνου και σε 10 ευρώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ποσό το οποίο εν συνεχεία προσαρμόστηκε στα 3 ευρώ ανεξαρτήτως αποστάσεως.
Το 2009 η Ryanair υπέβαλλε στην Επιτροπή καταγγελία, ότι η εξαίρεση των διερχόμενων
και των μετεπιβιβαζόμενων επιβατών από το φόρο συνιστά κρατική ενίσχυση υπέρ των
αεροπορικών εταιριών Aer Lingus και Aer Arann, διότι πολύ μεγάλο ποσοστό των επιβατών και των πτήσεων των εν λόγω εταιριών εμπίπτει στις κατηγορίες αυτές.
Με απόφαση της 13ης Ιουλίου 2011, η Επιτροπή διαπίστωσε, μεταξύ άλλων, ότι η εξαίρεση των μετεπιβιβαζόμενων ή των διερχόμενων επιβατών από τον εν λόγω φόρο δεν συνιστά κρατική ενίσχυση, καθώς δεν πρόκειται για επιλεκτικό μέτρο. Εμμένοντας ωστόσο στη θέση της η Ryanair, ότι η επίμαχη απαλλαγή συνιστά κρατική ενίσχυση, ζητεί από το Γενικό
Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης τη μερική ακύρωση της αποφάσεως της Επιτροπής.
Εξετάζοντας τα πραγματικά περιστατικά, το Γενικό Δικαστήριο κατέληξε στην κρίση, ότι η εξέταση που διενήργησε η Επιτροπή ήταν ελλιπής και ανεπαρκής, καθώς όφειλε να κινήσει επίσημη διαδικασία εξετάσεως, προκειμένου να διαπιστώσει εάν η φοροαπαλλαγή έχει επιλεκτικό χαρακτήρα και εάν, ενδεχομένως, υφίσταται κρατική ενίσχυση.
