Με την υπ αριθμό 1485/2010 απόφασή του, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι σε περίπτωση που πολίτης καταδιώξει στο δρόμο ληστές Τράπεζας και τραυματιστεί από σφαίρα του ληστή δεν δικαιούται αποζημίωση από την Τράπεζα, καθώς αυτό είναι αρμοδιότητα της Πολιτείας.
Το αν, ωστόσο, οφείλουν αποζημίωση στον πολίτη, οι υπάλληλοι της τράπεζας που παρακινούσαν τους πολίτες να πιάσουν τους ληστές, λέγοντας ότι έχουν άσφαιρα πιστόλια, είναι ζήτημα που ο Άρειος Πάγος παρέπεμψε προς κρίση στο Εφετείο.
Η υπόθεση που κρίθηκε ενώπιον του Αρείου Πάγου αφορά τη ληστεία τράπεζας στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης τον Ιανουάριο του 1998. Οι ένοπλοι ληστές είχαν τότε καταδιωχθεί από τρεις υπαλλήλους της τράπεζας, οι οποίοι παρακινούσαν πολίτες να συνδράμουν στην καταδίωξη λέγοντας ότι οι δράστες κρατούσαν άσφαιρα όπλα.
Στη συνέχεια, ένας από τους ληστές πυροβόλησε και τραυμάτισε βαριά πολίτη που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των υπαλλήλων. Ο τραυματίας προσέφυγε στη δικαιοσύνη με αγωγή κατά της τράπεζας και των τριών υπαλλήλων ζητώντας αποζημίωση ύψους μισού εκατομμυρίου ευρώ.
Στην αγωγή του, ο πολίτης υποστηρίζει ότι η τράπεζα δεν τήρησε τους όρους ασφαλείας, όπως αυτοί διαμορφώνονται σε αποφάσεις του αρμόδιου υπουργού. Ειδικότερα, υποστηρίζει ότι το υποκατάστημα δεν διέθετε διπλές θύρες εισόδου – εξόδου με αυτοματοποιημένη λειτουργία και ηλεκτρονικά μηχανήματα ανίχνευσης αντικειμένων στους εισερχόμενους στο υποκατάστημα και δεν είχε θέσει σε λειτουργία σύγχρονο σύστημα συναγερμού συνδεδεμένο με το τοπικό Αστυνομικό Τμήμα. Ακόμη, δεν είχε φροντίσει η Τράπεζα να υπάρχει στην είσοδό του εν λόγω υποκαταστήματός της προσωπικό ασφαλείας, το οποίο να ελέγχει κάθε ύποπτο για εγκληματική ενέργεια και να αποτρέπει την είσοδό του στην Τράπεζα.
Στην απόφασή του, ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αγωγή και επισημαίνει ότι τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας από τις υπουργικές αποφάσεις έχουν στόχο “την αποτροπή εγκληματικών ενεργειών σε χρηματοπιστωτικούς φορείς, χάριν προστασίας του χρήματος των καταθετών, της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων στους χώρους των καταστημάτων αυτών και των συναλλασσόμενων στους ίδιους χώρους, όχι όμως και την προστασία των εκτός των εν λόγω καταστημάτων κινουμένων πολιτών μετά τη διενέργεια της ληστείας, που είναι έργο της Πολιτείας δια των αρμοδίων οργάνων της”.
Κατά το σκέλος που στρέφεται εναντίον των εργαζομένων της τράπεζας, το δικαστήριο αναίρεσε την εφετειακή απόφαση που είχε απορρίψει την αγωγή του πολίτη σε βάρος τους και παρέπεμψε και πάλι στο Εφετείο την υπόθεση να κριθεί εκ νέου.
Συγκεκριμένα, ο Άρειος Πάγος δεν δέχεται την άποψη του Εφετείου, κατά την οποία η δημόσια κραυγή “ληστές πιάστε τους” συνιστά προβλεπόμενο από το νόμο τρόπο καταδίωξης των δραστών του αυτοφώρου εγκλήματος της ληστείας, καθώς και ότι η παρακίνηση με τη δημόσια κραυγή να συμμετάσχει στη σύλληψη των δραστών, “δεν συνιστά παράνομη πράξη, διότι ωθήθηκε να ασκήσει νόμιμο δικαίωμα του, ως πολίτης, το οποίο είχε την ευχέρεια να μην ασκήσει, κατά την ελεύθερη βούλησή του, δεδομένου ότι δεν του το επέβαλαν οι υπάλληλοι της Τράπεζας, ούτε μπορούσαν να του το επιβάλουν”.
