Το Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου ανατρέποντας εφετειακή απόφαση δικαίωσε εργαζόμενο σε συνεταιριστική οργάνωση, η σύμβαση εργασίας του οποίου είχε καταγγελθεί με την επίκληση λόγων ανωτέρας βίας, όταν ο συνεταιρισμός έκλεισε , χωρίς όμως να του καταβληθεί η νόμιμη αποζημίωση.
Ειδικότερα κρίθηκε ότι «ανώτερη βία δεν συντρέχει στην περίπτωση που τα επικαλούμενα από τον εργοδότη περιστατικά ανάγονται στον κύκλο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας και στη σφαίρα κινδύνου αυτού, αφού αυτά θα μπορούσαν εκ των προτέρων να ληφθούν υπόψη ως ενδεχόμενα κατά την κοινή πείρα και συνεπώς να αντιμετωπιστούν». Ούτε όμως, συνεχίζουν οι δικαστές, «συνιστά ανώτερη βία, χωρίς την συνδρομή άλλης περιστάσεως, η κακή πορεία της οικονομικής καταστάσεως της επιχειρήσεως και ειδικότερα η δυσαναλογία μεταξύ των εξόδων αυτής, μεταξύ των οποίων και οι αποδοχές των εργαζομένων, και των από την επιχειρηματική δραστηριότητα εσόδων, αφού είναι γεγονός προβλέψιμο διά καταβολής της συνήθους επιμελείας, κείμενον εντός του συνήθους επιχειρηματικού κινδύνου». Σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά η αγροτική συνεταιριστική οργάνωση , η οποία μετά τη λήξη της συνεργασίας της με μεγάλη γαλακτοκομική οργάνωση, ανιτμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και οφειλές σε τράπεζες κι ασφαλιστικά ταμεία, αποφάσισε τη λύση της και τη θέση της σε εκκαθάριση, με το πέρας της οποίας κατήγγειλε και τη σύμβαση του ενάγοντα ο οποίος εργαζόταν στο συνεταιρισμό ως οδηγός επί 21 έτη, χωρίς όμως να του καταβάλει τη νόμιμη αποζημίωση.
Ο οδηγός προσέφυγε στη Δικαιοσύνη και δικαιώθηκε στον πρώτο βαθμό, καθώς το Πρωτοδικείο του επιδίκασε αποζημίωση απολύσεως ύψους 32.945 ευρώ, απόφαση την οποία αναίρεσε το Εφετείο ( μετά από έφεση που άσκησε η συνεταιριστική οργάνωση) κρίνοντας ότι : η οριστική και μόνιμη διακοπή της λειτουργίας της αγροτικής συνεταιριστικής οργάνωσης «έλαβε χώρα υπό απρόβλεπτες συνθήκες και περιστάσεις, ανεξάρτητες από τη βούλησή της, των οποίων οι συνέπειες δεν θα μπορούσαν να ανατραπούν, τη δεδομένη χρονική στιγμή, όση επιμέλεια και αν καταβαλλόταν και όποια μέτρα και αν λαμβάνονταν».
Ο Άρειος Πάγος, στον οποίο οδηγήθηκε τελικώς η υπόθεση, με την υπ’ αριθμ. 172/2013 απόφαση, απεφάνθη υπέρ του οδηγού, θεωρώντας εσφαλμένη την κρίση του Εφετείου , καθώς δεν συντρέχει ανώτερη βία, αφού από τα πραγματικά περιστατικά της επίμαχης υπόθεσης θα «μπορούσαν εκ των προτέρων να ληφθούν υπόψη ως ενδεχόμενα κατά την κοινή πείρα και συνεπώς να αντιμετωπιστούν με άλλες ενέργειες, όπως εξεύρεση άλλων πελατών, αλλαγή της επιχειρηματικής δραστηριότητας κ.λπ.» αναβιώνοντας έτσι την πρωτόδικη απόφαση, με αποτέλεσμα ο ενάγων να δικαιούται το ποσό των 32.495 ευρώ ως αποζημίωση απόλυσης.
