Ένας πολίτης ζητά από τη βελγική αρχή εθνικής ασφάλειας να του χορηγήσει, για επαγγελματικούς σκοπούς, άδεια ασφαλείας. Του αρνούνται το έγγραφο αυτό με την αιτιολογία ότι είχε συμμετάσχει σε διαδηλώσεις.
Βασιζόμενος στο δικαίωμά του πρόσβασης στα δεδομένα του, ο εν λόγω πολίτης υποβάλλει αίτηση στην Organe de contrôle de l’information policière (όργανο ελέγχου των αστυνομικών πληροφοριών), το οποίο τον ενημερώνει ότι έχει μόνο έμμεση πρόσβαση και ότι το ίδιο θα ελέγξει τη νομιμότητα της επεξεργασίας των δεδομένων του. Ωστόσο, στο τέλος του εν λόγω ελέγχου, όπως επιτρέπει η βελγική νομοθεσία, ο εν λόγω φορέας αρκέστηκε να του απαντήσει ότι πραγματοποίησε την απαραίτητη επαλήθευση. Ο εν λόγω πολίτης άσκησε στη συνέχεια προσφυγή ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, το οποίο δήλωσε ότι δεν είχε ουσιαστική αρμοδιότητα.
Το Εφετείο των Βρυξελλών, επιλαμβανόμενο του ενδιαφερομένου και της Ligue des droits humains, Βρυξέλλες, Βέλγιο) ερωτά το Δικαστήριο αν το δίκαιο της ΕΕ υποχρεώνει τα κράτη μέλη να προβλέπουν τη δυνατότητα το υποκείμενο των δεδομένων να μπορεί να προσβάλει την απόφαση της εποπτικής αρχής, όταν η τελευταία ασκεί την δικαιώματα του εν λόγω υποκειμένου των δεδομένων, όσον αφορά την επίμαχη επεξεργασία.
Το Δικαστήριο θεωρεί ότι, κατά την ενημέρωση του υποκειμένου των δεδομένων για το αποτέλεσμα των διενεργηθέντων επαληθεύσεων, η αρμόδια εποπτική αρχή εκδίδει νομικά δεσμευτική απόφαση. Η απόφαση αυτή πρέπει να είναι δεκτική δικαστικής προσφυγής, ώστε το υποκείμενο των δεδομένων να μπορεί να αμφισβητήσει την εκτίμηση της εποπτικής αρχής σχετικά με τη νομιμότητα της επεξεργασίας των δεδομένων και την απόφαση σχετικά με τη λήψη ή μη διορθωτικών μέτρων.
Το Δικαστήριο παρατηρεί ότι το δίκαιο της ΕΕ απαιτεί από την εποπτική αρχή να ενημερώνει το υποκείμενο των δεδομένων, “τουλάχιστον ότι όλες οι απαραίτητες επαληθεύσεις ή επανεξέταση από την εποπτική αρχή” και “για το δικαίωμά του να ζητήσει
δικαστικής προσφυγής”. Όταν αυτό δεν αποκλείεται από σκοπούς δημοσίου συμφέροντος, τα κράτη μέλη πρέπει ωστόσο να παρέχουν ότι οι πληροφορίες που γνωστοποιούνται στο υποκείμενο των δεδομένων μπορούν να υπερβαίνουν αυτές τις ελάχιστες πληροφορίες, έτσι ώστε το υποκείμενο να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του και να αποφασίσει αν θα προσφύγει ή όχι στο αρμόδιο δικαστήριο.
Επιπλέον, στις περιπτώσεις που οι πληροφορίες που γνωστοποιήθηκαν στο υποκείμενο των δεδομένων περιορίστηκαν στο ελάχιστο δυνατό, τα κράτη μέλη πρέπει να διασφαλίζουν ότι το αρμόδιο δικαστήριο, προκειμένου να ελέγξει αν οι λόγοι που δικαιολογούσαν τον περιορισμό των πληροφοριών αυτών είναι βάσιμοι να μπορεί να σταθμίζει τους επιδιωκόμενους σκοπούς δημοσίου συμφέροντος (κράτος ασφάλεια, πρόληψη, διερεύνηση, ανίχνευση ή δίωξη ποινικών αδικημάτων) και την ανάγκη εγγύησης συμμόρφωση των πολιτών με τα δικονομικά τους δικαιώματα.
Στο πλαίσιο του εν λόγω δικαστικού ελέγχου, οι εθνικοί κανόνες πρέπει να επιτρέπουν στο δικαστήριο να εξετάζει τους λόγους και τα αποδεικτικά στοιχεία που διέπουν την απόφαση της εποπτικής αρχής, καθώς και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε η αρχή αυτή από την απόφαση αυτή.
