Το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων απεφάνθη ότι οι σύζυγοι που έχουν κοινή διπλή ιθαγένεια εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν να ασκήσουν αγωγή διαζυγίου, κατ επιλογή τους, ενώπιον των δικαστηρίων οποιουδήποτε από τα δύο κράτη των οποίων έχουν την ιθαγένεια.
Η διεθνής δικαιοδοσία των δικαστηρίων του ενός από τα κράτη μέλη αυτά δεν μπορεί να αποκλειστεί με την αιτιολογία ότι, στο πρόσωπο του ενάγοντος, δεν υφίστανται άλλα, πλην της ιθαγένειας, συνδετικά στοιχεία με το κράτος αυτό.
Ο κοινοτικός κανονισμός για τη διεθνή δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές προβλέπει, μεταξύ άλλων, διάφορες βάσεις διεθνούς δικαιοδοσίας για αγωγές που αφορούν τη λύση της έγγαμης σχέσης. Εκτός από διάφορα κριτήρια που στηρίζονται ποικιλοτρόπως στη συνήθη διαμονή των συζύγων, ο κανονισμός προβλέπει και το κριτήριο της ιθαγένειας των δύο συζύγων.
Εξάλλου, ο κανονισμός προβλέπει, καταρχήν, ότι οι αποφάσεις διαζυγίου που εκδίδονται εντός κράτους μέλους αναγνωρίζονται από τα λοιπά κράτη μέλη της Ένωσης χωρίς να ερευνάται η διεθνής δικαιοδοσία του δικαστηρίου του κράτους μέλους προέλευσης.
Ωστόσο, δυνάμει των μεταβατικών περί αναγνώρισης κανόνων του κανονισμού, σε ορισμένες περιπτώσεις όπου η απόφαση διαζυγίου έχει εκδοθεί πριν από την έναρξη της εφαρμογής του κανονισμού, η διεθνής δικαιοδοσία του δικαστηρίου του κράτους μέλους προέλευσης πρέπει, κατ’ εξαίρεση, να ελέγχεται.
Το Δικαστήριο σημειώνει ότι ο κανονισμός δεν αποσκοπεί στον αποκλεισμό των πολλαπλών δικαιοδοσιών. Αντιθέτως, η συνύπαρξη πλειόνων αρμοδίων δικαστηρίων, χωρίς ιεράρχηση μεταξύ τους, προβλέπεται ρητώς.
Το Δικαστήριο παρατηρεί ότι ο κανονισμός, θεσπίζοντας ως κριτήριο διεθνούς δικαιοδοσίας την ιθαγένεια, ευνοεί ένα συνδετικό στοιχείο μονοσήμαντο και εύκολο στην εφαρμογή του. Δεν προβλέπει άλλο κριτήριο όσον αφορά την ιθαγένεια όπως, ιδίως, το κατά πόσον αυτή είναι ενεργός. Πράγματι, η ανάγκη ελέγχου του συνδέσμου μεταξύ των συζύγων και των αντίστοιχων ιθαγενειών τους θα επιβάρυνε την εξακρίβωση της ύπαρξης διεθνούς δικαιοδοσίας και θα αντέβαινε, συνεπώς, στον σκοπό της διευκόλυνσης της εφαρμογής του κανονισμού με τη χρήση ενός απλού και μονοσήμαντου κριτηρίου ως προς το συνδετικό στοιχείο.
Τέλος, το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι, δυνάμει του κανονισμού, ένα ζεύγος το οποίο έχει μόνον την ιθαγένεια ενός κράτους μέλους θα είχε πάντοτε τη δυνατότητα να προσφύγει στα δικαστήρια του κράτους αυτού, έστω και αν η συνήθης διαμονή του δεν βρίσκεται πλέον από πολλών ετών εντός του κράτους αυτού και δεν υφίστανται παρά λίγα στοιχεία πραγματικού συνδέσμου με το εν λόγω κράτος.