Με αρκετές επικρίσεις από τον Τύπο έγινε δεκτή στη Βρετανία η έκδοση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) για την νομιμότητα συγκεκριμένης αστυνομικής πρακτικής στη διάρκεια διαδηλώσεων. Το δικαστήριο έκρινε ότι η τακτική “kettling”, που χρησιμοποίησε η αστυνομία στη διάρκεια διαδήλωσης την Πρωτομαγιά του 2001, ήταν νόμιμο και ήπιο μέσο καταστολής.
Η πρακτική αυτή είναι στην ουσία ένας σχηματισμός που παίρνουν πολλοί αστυνομικοί μαζί, δημιουργώντας συμπαγή ανθρώπινα φράγματα, ώστε να εγκλωβίζουν τους διαδηλωτές στο κέντρο του κύκλου ή να τους αφήνουν μόνο μία κατεύθυνση κίνησης. Στην περίπτωση της διαδήλωσης του 2001, η αστυνομία είχε εφαρμόσει το σύστημα “kettling” εγκλωβίζοντας τους διαδηλωτές εντός ενός κύκλου για επτά ώρες. Μάλιστα μεταξύ των εγκλωβισμένων ήταν και εργαζόμενοι που δεν διαδήλωναν, αλλά έκαναν το μεσημεριανό τους διάλειμμα.
Στο ΕΔΑΔ είχαν προσφύγει τέσσερις Βρετανοί, η μία εκ των οποίων –Lois Austin- είχε λάβει μέρος στη διαδήλωση, ενώ οι υπόλοιποι τρεις ήταν απλοί περαστικοί στην πλατεία. Και οι τέσσερις κρατήθηκαν από την αστυνομία επί εφτά ώρες, χωρίς πρόσβαση σε νερό, φαγητό ή τουαλέτα. Προτού προσφύγουν στο ΕΔΑΔ οι Βρετανοί είχαν εξαντλήσει τα εθνικά ένδικα μέσα και η απάντηση των βρετανικών δικαστηρίων ήταν ότι δεν υπήρξε προσβολή του δικαιώματος προσωπικής ελευθερίας.
Οι δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν απομακρύνθηκαν από το σκεπτικό του βρετανικού δικαστηρίου, δηλώνοντας ότι «είναι σύνηθες σε μία σύγχρονη κοινωνία να περιορίζεται η ελευθερία κίνησης των πολιτών σε τέτοιες περιστάσεις, που το απαιτεί το γενικό συμφέρον». Η πλειοψηφία των δικαστών έθεσε ως παράδειγμα τον περιορισμό της ελευθερίας κίνησης, όταν η αστυνομία σταματά αυτοκίνητα για έλεγχο στο δρόμο. Ως όριο του περιορισμού ανέτρεξε στην αρχή της αναλογικότητας, κρίνοντας ότι εν προκειμένω το “kettling” ήταν η ηπιότερη και η καταλληλότερη μέθοδος που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η αστυνομία. «Περιορισμοί της ελευθερίας κίνησης πολιτών είναι επιτρεπτοί, εφόσον είναι αναπόφευκτοι λόγω περιστάσεων που δεν είναι στον έλεγχο των αρχών και εφόσον είναι απαραίτητοι για την αποτροπή μεγαλύτερου κινδύνου», ήταν το σκεπτικό του δικαστηρίου.
Αξιόλογη ήταν η άποψη της μειοψηφίας, η οποία θεώρησε ότι η κράτηση των διαδηλωτών σε κλειστό κύκλο για επτά ώρες δεν ήταν το ηπιότερο μέτρο που είχε στη διάθεσή της η αστυνομία. «Η αστυνομία όφειλε να χρησιμοποιήσει λιγότερο περιοριστικά μέτρα. Όπως έγινε, άνθρωποι που βρίσκονταν στην πλατεία Oxford Circus στις 2 το μεσημέρι κρατήθηκαν σαν αντικείμενα και υποχρεώθηκαν να παραμείνουν εκεί για επτά ώρες μέχρι να λύσει η αστυνομία όλα τα θέματα που προέκυπταν από τη διαδήλωση», ανέφεραν οι μειοψηφούντες δικαστές. Με την άποψη της μειοψηφίας τάχθηκε και η μεγαλύτερη μερίδα του βρετανικού τύπου, ενώ νομικοί τόνισαν ότι το ΕΔΑΔ έχασε μια σημαντική ευκαιρία να διευρύνει την προστασία του δικαιώματος διαμαρτυρίας και αντ’αυτού εγκαινίασε μία αμφιλεγόμενη νομολογία.