Συγκεκριμένα, δικαστής ζήτησε από ένορκο να αποχωρήσει πριν δώσει το σχετικό δικαστικό όρκο, διότι θεώρησε ότι η άρνηση αφαίρεσης του νικάμπ αποτελούσε εμπόδιο για τη δίκαιη διεξαγωγή της δίκης.
Το περιστατικό έχει προκαλέσει έντονη συζήτηση στη Βρετανία, διότι κανένας δικαστής δεν είχε προηγουμένως κάνει χρήση της συγκεκριμένης διακριτικής ευχέρειας που του δίνει ο νόμος, ενδεχομένως από φόβο προς την κοινή γνώμη. Σύμφωνα με το ισχύον καθεστώς, οι δικαστές των δικαστηρίων ανά τη χώρα έχουν δικαίωμα να ζητούν την αφαίρεση του νικάμπ ή άλλου καλύμματος που καλύπτει πλήρως τα χαρακτηριστικά του προσώπου, εφόσον αυτός που τα φορά είναι διάδικος, ένορκος ή μάρτυρας. Σε περίπτωση άρνησης, οι δικαστές μπορούν να πάρουν εναλλακτικά μέτρα για να διασφαλίσουν την αποτελεσματική συμμετοχή των μερών στη δίκη με δίκαιους όρους. Όπως είχε δηλώσει παλαιότερα το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τον κανονισμό, «σεβόμαστε το δικαίωμα των μουσουλμάνων γυναικών να επιλέγουν την ενδυμασία της νικάμπ ως εκδήλωση των θρησκευτικών τους αντιλήψεων, όμως τα συμφέροντα της δικαιοσύνης χρήζουν και αυτά υπεράσπισης».
Για τον αποκλεισμό της ενόρκου, πάντως, ο δικαστής δεν ανέτρεξε σε κάποιο αντικειμενικοποιημένο συμφέρον της δικαιοσύνης, το οποίο χρήζει προστασίας, αλλά απλώς αξιολόγησε την άρνηση αφαίρεσης του καλύμματος ως εμπόδιο της συμμετοχής στο σώμα των ενόρκων. Αν η γυναίκα ήταν στη θέση του δικηγόρου και όχι του ενόρκου, η αντιμετώπιση θα ήταν μάλλον διαφορετική, γιατί στην περίπτωση των δικηγόρων η αφαίρεση του καλύμματος μπορεί να ζητηθεί μόνον αν εμποδίζεται αντικειμενικά η καθαρή εκφορά του λόγου ή η ταυτοποίηση του πληρεξουσίου. Η Ένωση Μουσουλμάνων Δικηγόρων της Βρετανίας εξέφρασε τη δυσαρέσκεια της με την απόφαση του δικαστή, τονίζοντας ότι είναι ακατανόητος ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύθηκε εν προκειμένω το κριτήριο παρακώλυσης της δικαιοσύνης. Η κοινή γνώμη, πάντως, παραμένει διχασμένη, καθώς σύμφωνα με δημοσκόπηση της εφημερίδας Guardian υπέρ της απόφασης του δικαστή τάσσεται το 47 τοις εκατό, ενώ κατά τάσσεται το 53 τοις εκατό.