Πράσινο φως για αποζημιώσεις συλλόγων που καταρτίζουν ποδοσφαιριστές
Η γενική εισαγγελέας του ΔΕΚ, Έλενορ Σάρπστον θεωρεί ότι μπορούν να δικαιολογηθούν οι κανόνες που υποχρεώνουν έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο που προσλαμβάνει έναν νεαρό ποδοσφαιριστή να αποζημιώσει τον ποδοσφαιριστή αυτόν.
Πάντως, η αποζημίωση αυτή θα είναι ανάλογη μόνον αν έχει υπολογιστεί κατ’ αναλογία των γενικών εξόδων καταρτίσεως στα οποία υποβλήθηκε ο σύλλογος και έχει κατανεμηθεί καταλλήλως μεταξύ όλων των συλλόγων που συνέβαλαν στην κατάρτιση του παίκτη.
Το 1997 ο Olivier Bernard υπέγραψε τριετή σύμβαση καταρτίσεως ως ποδοσφαιριστής υπαγόμενος στην κατηγορία των «ελπίδων» με τον γαλλικό ποδοσφαιρικό σύλλογο Olympique Lyonnais. Κατά τη λήξη της συμβάσεως, αρνήθηκε την προσφορά του γαλλικού συλλόγου να υπογράψει σύμβαση επαγγελματία ποδοσφαιριστή και υπέγραψε σύμβαση με τον αγγλικό σύλλογο Newcastle United.
Κατά τον χρόνο των πραγματικών περιστατικών, ο γαλλικός Χάρτης για το Επαγγελματικό Ποδόσφαιρο υποχρέωνε τους ποδοσφαιριστές που υπάγονταν στην κατηγορία των «ελπίδων» –φερέλπιδες ποδοσφαιριστές ηλικίας μεταξύ 16 και 22 ετών που είχαν καταρτιστεί από επαγγελματικούς συλλόγους– να υπογράφουν σύμβαση με τον καταρτίσαντα αυτούς σύλλογο κατά το πέρας της καταρτίσεώς τους. Σε περίπτωση αποποιήσεως της προσφοράς αυτής, δεν μπορούσαν, επί τρία χρόνια, να υπογράψουν σύμβαση με άλλο γαλλικό σύλλογο χωρίς τη συγκατάθεση του συλλόγου που τους είχε καταρτίσει.
Η Olympique Lyonnais ενήγαγε τον O. Bernard και τον σύλλογο Newcastle United ενώπιον των γαλλικών δικαστηρίων, ζητώντας 53. 357,16 ευρώ – το ισοδύναμο του μισθού που ο O. Bernard θα ελάμβανε επί ένα χρόνο, αν είχε υπογράψει σύμβαση με την Olympique Lyonnais.
Πρωτοδίκως επιδικάστηκε στην Olympique Lyonnais το ήμισυ του αξιωθέντος ποσού, οφειλόμενο αλληλεγγύως από τον O. Bernard και τη Newcastle United. Κατόπιν ευδοκιμήσεως της εφέσεως που άσκησαν ο ποδοσφαιριστής και η Newcastle United, η Olympique Lyonnais προσέφυγε ενώπιον του γαλλικού Ακυρωτικού.
Το δικαστήριο αυτό υπέβαλε προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο των ΕΚ σχετικά με το αν μια διάταξη, η οποία υποχρεώνει τον καταρτισθέντα ποδοσφαιριστή που υπογράφει επαγγελματική σύμβαση με σύλλογο άλλου κράτους μέλους να καταβάλει αποζημίωση στον σύλλογο καταρτίσεώς του, αποτελεί περιορισμό στην ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων –μια αρχή που κατοχυρώνει η Συνθήκη ΕΚ– και, αν όντως αποτελεί, κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί από την ανάγκη να ενθαρρύνεται η πρόσληψη και κατάρτιση νεαρών επαγγελματιών ποδοσφαιριστών.
Κατά τη γνώμη της γενικής εισαγγελέα είναι σαφές ότι αποτελεί περιορισμό στην ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων ένας κανόνας σύμφωνα με τον οποίο ένας ποδοσφαιριστής υπαγόμενος στην κατηγορία των ελπίδων, ο οποίος στο τέλος της περιόδου καταρτίσεώς του υπογράφει επαγγελματική σύμβαση με σύλλογο άλλου κράτους μέλους της ΕΕ, μπορεί να υποχρεωθεί σε καταβολή αποζημιώσεως.
Επισημαίνει ότι ο αθλητισμός υπόκειται στο κοινοτικό δίκαιο καθόσον αποτελεί οικονομική δραστηριότητα. Η απασχόληση επαγγελματιών ποδοσφαιριστών συνιστά τέτοια δραστηριότητα.
Τέλος, η γενική εισαγγελέας υποστηρίζει ότι ορισμένοι κανόνες ενδέχεται να παρακωλύουν την ελεύθερη διακίνηση, ακόμη και όταν εφαρμόζονται ασχέτως ιθαγενείας, κανόνες δε που υποχρεώνουν σε καταβολή αποζημιώσεως μεταξύ συλλόγων για τη μεταγραφή, την κατάρτιση ή την αγωνιστική πρόοδο και εξέλιξη επαγγελματία ποδοσφαιριστή αποτελούν, καταρχήν, εμπόδιο στην ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων.
