Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 10/2001 απόφασή του έκανε δεκτή αίτηση ιδιοκτητών ακινήτων και αναίρεσε απόφαση του Εφετείου Αθήνας που είχε απορρίψει ως απαράδεκτα διάφορα αιτήματα τους κατά την εκδίκαση υπόθεσης που αφορούσε στον καθορισμό μονάδας αποζημίωσης απαλλοτριωθέντων ακινήτων και άλλα θέματα.
Οι ιδιοκτήτες ζήτησαν από το Εφετείο να αναγνωριστεί ότι δεν ωφελούνταν από την απαλλοτρίωση ως παρόδιοι ιδιοκτήτες και συνεπώς δεν υποχρεούνταν σε αποζημίωση τρίτων ιδιοκτησιών, ούτε σε αυτοαποζημίωση.
Το Εφετείο απέρριψε τα αιτήματα αυτά ως απαράδεκτα κρίνοντας ότι είναι λειτουργικά αναρμόδιο να αποφανθεί αν ο ιδιοκτήτης απαλλοτριούμενου ακινήτου που αποκτά πρόσωπο σε διανοιγόμενη εθνική οδό έχει ή όχι ωφέλεια στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και αν έχει υποχρέωση συμμετοχής στις δαπάνες απαλλοτρίωσης.
Η Ολομέλεια ΑΠ, δέχθηκε, αντίθετα, ότι το Εφετείο είναι αρμόδιο να εξετάσει ενιαία:
α) Τη χορήγηση αποζημίωσης, ανάλογα με την αξία του απαλλοτριούμενου,
β) την αναγνώριση των δικαιούχων της,
γ) την ύπαρξη ή όχι ωφέλειας του ιδιοκτήτη απαλλοτριούμενου που αποκτά πρόσωπο σε διανοιγόμενη εθνική οδό και την υποχρέωση ή μη συμμετοχής στις δαπάνες απαλλοτρίωσης και
δ) το αίτημα δικαστικής δαπάνης.
Η Ολομέλεια του ΑΠ έκρινε, επίσης ότι ο περιορισμός της αρμοδιότητας του Εφετείου σε μόνο τον προσδιορισμό της αποζημίωσης, όπως προβλέπεται στο ΝΔ 797/1971, είναι ανίσχυρος γιατί είναι αντίθετος στο πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που προστατεύει τα περιουσιακά δικαιώματα.
