Το ΣΤ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ότι η πρόσθετη αμοιβή που χορηγείται στο προσωπικό των νοσηλευτικών ιδρυμάτων δεν εξαρτάται από το ημερήσιο ωράριο απασχόλησης του νοσηλευτικού προσωπικού.
Συγκεκριμένα, το έτος 1976 χορηγήθηκε στο νοσηλευτικό προσωπικό πρόσθετη παροχή για την προσέλκυση προσώπων στα νοσηλευτικά ιδρύματα. Η πρόσθετη αυτή παροχή χορηγείται ως επιπλέον αμοιβή για μια ώρα ημερήσια απασχόληση, υπολογιζόμενη ως αμοιβή για δύο ώρες.
Η πρόσθετη αυτή αμοιβή συνδέθηκε νομοθετικά το 1975 με το ισχύον τότε ωράριο των οκτώ ωρών απασχόλησης του νοσηλευτικού προσωπικού. Το ΣΤ΄ Τμήμα του ΣτΕ (απόφαση 1606/2003) έκρινε ότι η μεταγενέστερη μείωση του ωραρίου εργασίας του νοσηλευτικού προσωπικού, δεν μπορεί να ασκήσει επίδραση στη χορήγηση της πρόσθετης αμοιβής και να μην χορηγείται.
Όμως η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 42/1996 απόφασή της έχει κρίνει ότι η επίμαχη πρόσθετη αμοιβή εξαρτάται από ημερήσια απασχόληση των οκτώ ωρών.
Έτσι, το ΣΤ΄ Τμήμα παρέπεμψε το όλο θέμα προς νέα κρίση στην Ολομέλεια του ΣτΕ, χωρίς να αποκλείεται η υπόθεση να παραπεμφθεί και στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.