ΣΤΑΥΡΟΣ Π. ΨΥΧΑΡΗΣ H ελληνική Δικαιοσύνη βρέθηκε πολλές φορές στο μάτι του κυκλώνα. Είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες ανώτατοι λειτουργοί της Θέμιδος έγιναν στόχοι επικρίσεων ή και ανοικτών κατηγοριών – ότι παρέβησαν τον όρκο και τα καθήκοντά τους για να ευνοήσουν είτε πρόσωπα είτε κόμματα για λόγους πολιτικούς. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Κωνσταντίνου Κόλλια, ο οποίος ως Εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου στη δεκαετία του ’60 κατηγορήθηκε από το Κέντρο και την Αριστερά ότι παρενέβη στις ανακρίσεις για τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963, προκειμένου για πολιτικούς λόγους, να συγκαλυφθούν οι ηθικοί αυτουργοί. Χάρη στην άκαμπτη ηθική του Εισαγγελέως Εφετών Στυλιανού Μπούτη, που επέβλεπε των ανακρίσεων, ο πρωτοδίκης τότε Χρ. Σαρτζετάκης άνθεξε στις πιέσεις και αντιμετώπισε επιτυχώς τις δυσχέρειες που δημιουργούσε ο προαναφερθείς επικεφαλής της Ισταμένης Δικαιοσύνης. Ο K. Κόλλιας απέτυχε σε αυτές τις απόπειρες παρεμβάσεως, αλλά επέτυχε να είναι ο εκλεκτός του συμβιβασμού του τέως βασιλέως με τους απριλιανούς συνταγματάρχες. Ηταν ο πρώτος πρωθυπουργός του πραξικοπήματος, τερματίσας την παρουσία του στην πρωθυπουργική καρέκλα τη 13η Δεκεμβρίου 1967, ημέρα του αποτυχημένου βασιλικού αντιπραξικοπήματος. Εχει βεβαίως και η Συντηρητική παράταξη τις αιτιάσεις της, για δικαστικούς λειτουργούς που παρέβησαν τον όρκο τους για να υπηρετήσουν είτε το Κέντρο είτε την Κεντροαριστερά. Πέρα από τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν ιδίως κατά τη δεκαετία του ’80 εναντίον δικαστών οι οποίοι εχρίσθησαν «όργανα του Κουτσόγιωργα», υπάρχει και η περίπτωση Μαυρομιχάλη, του τότε Προέδρου του Αρείου Πάγου, στον οποίο ο βασιλεύς Παύλος ανέθεσε το 1963 την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως που οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Τις κέρδισε ο Γεώργιος Παπανδρέου, με την EPE να κατηγορεί τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό ότι (τη προτροπή των Ανακτόρων!..) ευνόησε την Ενωση Κέντρου. Παρερχομένου του χρόνου, τα πράγματα έγιναν απλούστερα (μπορεί και χυδαία…). Οι ολίγοι, ευτυχώς, δικαστικοί λειτουργοί που κατηγορήθηκαν για ενέργειες πολιτικά διατεταγμένες επέλεξαν τη μέθοδο της ποινικοποιήσεως της πολιτικής ζωής. Με την ηθική συμπαράσταση (και την προτροπή…) των πολιτικών πατρώνων τους, οι επίορκοι λειτουργοί της Θέμιδος, με τη μέθοδο των (δυσφημιστικών προδήλως) προκαταρκτικών εξετάσεων και της ασκήσεως ποινικών διώξεων (οι οποίες κατέπιπταν προτού φθάσουν στο ακροατήριον αλλά αφού είχαν διασύρει τους θεωρουμένους ως πολιτικούς αντιπάλους), άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Δεν χρειάζεται να αναφερθούν ονόματα και στοιχεία. Αλλά τώρα, μόλις δύο χρόνια από την αλλαγή κυβερνήσεως, και οι δύο πλευρές έχουν την πείρα που χρειάζεται ώστε να γνωρίζουν ότι αν δεν αλλάξουν μυαλά, οι χθεσινοί κατήγοροι είναι οι σημερινοί κατηγορούμενοι και αυτοί με τη σειρά τους θα γίνουν οι αυριανοί κατήγοροι. H επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος δίνει την ευκαιρία στα δύο κόμματα που κυβερνούν εναλλάξ τη χώρα να λύσουν με συμφωνία τους το πρόβλημα. Ολοι ξέρουμε τι συμβαίνει στον τόπο μας! Το ΒΗΜΑ, 15/01/2006