Προωθείται για ψήφιση από την Ελληνική Βουλή το νομοσχέδιο που επιγράφεται «Προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στην Οδηγία 2006/123 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου για τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά και άλλες διατάξεις», σύμφωνα με το οποίο ή «απελευθερώνονται» οι αγορές σε ορισμένους τομείς «υπηρεσιών», ή, διαφορετικά, «ανοίγουν» κάποια από τα αποκαλούμενα «κλειστά επαγγέλματα», στα οποία -κακώς- συμπεριλήφθηκε και το δικηγορικό επάγγελμα.
Ο αρμόδιος Υπουργός κ. Παπαθανασίου, υποστηρίζει ότι η «απελευθέρωση των αγορών» θα συμβάλλει σημαντικά στη μείωση των τιμών, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας αλλά και στην αύξηση της απασχόλησης. Εμφανίζονται, μάλιστα, αυτές οι «αλλαγές» ως δομικό στοιχείο «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», που θα αποβούν προς όφελος της εθνικής οικονομίας και των καταναλωτών (!!!).
Εξαιρούνται ρητά οι υπηρεσίες των δικαστικών επιμελητών, των συμβολαιογράφων με το επιχείρημα ότι ασκούν «δημόσια εξουσία». Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, ότι εξαιρούνται οι δραστηριότητες «παροχής υπηρεσιών τυχερών» (δηλαδή ο «τζόγος»), οι χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, όπως αυτές που αφορούν τράπεζες, πιστώσεις, ασφαλίσεις και αντασφαλίσεις κλπ., καθώς και μεταφορές, συμπεριλαμβανομένων ιδίως των αστικών συγκοινωνιών και των αγοραίων οχημάτων (ταξί)!!!
Η κυβέρνηση στο όνομα της προστασίας των καταναλωτών, της προστασίας της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας, λέει ΝΑΙ στην «κρατική προστασία» του τζόγου, ΝΑΙ στην «κρατική προστασία» των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών και των «ΤΑΧΙ», αλλά ΟΧΙ στην «κρατική προστασία» των αμοιβών των δικηγόρων, που εργάζονται με συνθήκες κανιβαλιστικού ανταγωνισμού.
Με τις ρυθμίσεις αυτές (στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η δυνατότητα ίδρυσης πολυεπαγγελματικών εταιρειών) αλλοιώνεται η δομή του επαγγέλματος του δικηγόρου, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από την ισχύουσα εθνική νομοθεσία (Κώδικας περί Δικηγόρων νδ 3026/1954), το οποίο διαμορφώθηκε ιστορικά ως «δημόσιο λειτούργημα», ενώ ο δικηγόρος χαρακτηρίζεται «άμισθος δημόσιος λειτουργός» (άρθρ. 1 και 38 του Κώδικα), χωρίς τη σύμπραξη του οποίου δεν μπορεί να τεθεί σε κίνηση ο δικαιοδοτικός μηχανισμός.
Η επιβολή της εξίσωσης των υπηρεσιών, π.χ. οικιακής υποστήριξης, όπως καθαρισμού, φύλαξης παιδιών ή κηπουρικής, με τις υπηρεσίες που παρέχουν οι δικηγόροι («άμισθοι δημόσιοι λειτουργοί» της δικαιοσύνης, μία από τις σημαντικότερες λειτουργίες του κράτους) είναι άδικη, ισοπεδωτική και υποβαθμίζει το ρόλο των δικηγόρων.
Οι νομικές υπηρεσίες σήμερα στην Ελλάδα παρέχονται από ένα «υπερπληθωρισμένο» σώμα 40.000 δικηγόρων για έναν πληθυσμό περίπου 10 εκ. (περίπου 1 δικηγόρος για 250 άτομα), στο οποίο προστίθενται κάθε έτος εκατοντάδες νεαρά άτομα χωρίς προοπτική και χωρίς μέλλον, γεμάτοι με ανασφάλεια!
Η «αγορά» νομικών υπηρεσιών -δηλαδή η «πίτα»- διαρκώς συρρικνώνεται χωρίς να «περιχαρακώνεται». Άλλοι κλάδοι (π.χ. φοροτεχνικοί) πιέζουν συνεχώς για να αναλάβουν κομμάτια αυτής της «πίτας». Είναι ενδεικτικό ότι στο παρελθόν εκπρόσωπός τους από την τηλεόραση ζήτησε από τον Υπουργό Εθν. Οικονομίας «απλοποίηση» του τύπου των συμβολαίων (με τη μορφή προτυπωμένου εντύπου) προκειμένου να «απλοποιηθούν» οι αγοραπωλησίες ακινήτων!!!
Η σύγκρουση μαζί τους, π.χ. για το ζήτημα της αποκλειστικότητας της συμπλήρωσης των δηλώσεων εγγραπτέων δικαιωμάτων ενόψει κτηματογραφήσεων που οδηγήθηκε και στις αίθουσες των δικαστηρίων, είχε και αυτή την διάσταση, της προάσπισης των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων απέναντι σε τρίτους.
Τα λάθη από τα οποία βρίθουν αυτές οι δηλώσεις, που εντοπίζονται σήμερα στο στάδιο επεξεργασίας τους, αποδεικνύουν πόσο ορθή ήταν η επιμονή μας να αποκλειστούν οι μη νομικοί από το δικαίωμα συμπλήρωσης αυτών των δηλώσεων. Αλλά αυτό δεν είναι μία συζήτηση της στιγμής.
Σε μία κοινωνία (όπως η ελληνική), η οποία «πένεται» και σε μία οικονομία προβληματική, είναι προφανές ότι ο ιδιώτης, αναζητώντας «καλύτερη τιμή» θα αρχίσει να «διαπραγματεύεται» -εάν δεν υπάρχει πίνακας ελάχιστων υποχρεωτικών αμοιβών που να περιβάλλεται με το κύρος του νόμου- τις τιμές των νομικών υπηρεσιών με τους δικηγόρους. Για τη νομιμότητα του υποχρεωτικού πίνακα ελαχίστων αμοιβών των δικηγόρων έχει αποφανθεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (Υπόθεση «ARDUINO», C-35/99).
Από τη μία, ανεξέλεγκτη αύξηση του αριθμού των δικηγόρων λόγω αθρόας ροής πτυχιούχων των νομικών σχολών ημεδαπής και αλλοδαπής (θα προστεθούν σε λίγο και οι απόφοιτοι «κολλεγίων»), από την άλλη διαρκώς αυξανόμενη πίεση των ιδιωτών για «φτηνότερες υπηρεσίες». Αυτά συνδυασμένα θα οδηγήσουν μεγάλο «προλεταριοποιημένο» τμήμα του δικηγορικού σώματος στην εξαθλίωση.
Αυτό εννοεί ο ισχύων Κώδικας περί Δικηγόρων όταν χαρακτηρίζει τους δικηγόρους «άμισθους δημόσιους λειτουργούς»;
Σε τι διαφέρουν, αλήθεια, οι δικηγόροι από τους συμβολαιογράφους και τους δικαστικούς επιμελητές, όταν όλοι συμμετέχουν στην απονομή της δικαιοσύνης με την ευρεία της έννοια;
Μπορεί να διεξαχθεί «δίκαιη δίκη», σύμφωνα με την επιταγή του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, μπορεί να γίνει σήμερα στην Ελλάδα με όρους «ασφάλειας δικαίου» σύμβαση αγοραπωλησίας ακινήτου χωρίς τη σύμπραξη δικηγόρου και μόνο με την παρουσία συμβολαιογράφου, ο οποίος έχει διαφορετικό ρόλο;
Εκτιμώ ότι στο «πίσω μέρος του μυαλού» των εμπνευστών της «απελευθέρωσης» ή του «ανοίγματος» του δήθεν «κλειστού» δικηγορικού επαγγέλματος έχει εγκατασταθεί εδώ και καιρό η ιδέα της περιθωριοποίησης, της συρρίκνωσης και τελικά της εξαφάνισης των δικηγόρων ως ενοχλητικών υπερασπιστών των συμφερόντων των «αδύναμων» μερών.
Και κοντά σε αυτό αποδέχονται την προοπτική της υποβάθμισης του ρόλου των δικηγορικών συλλόγων.
Οι αρχιτέκτονες και εμπνευστές αυτών των ρυθμίσεων τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο είναι είτε οπαδοί (διάφορων αποχρώσεων) του «νεοφιλελευθερισμού» είτε εκφραστές και εντολοδόχοι μεγάλων εντολέων που θα βγουν ωφελημένοι από την «άρση» της «κρατικής προστασίας» των αμοιβών των δικηγόρων.
Συγκεκριμένα θα ωφεληθούν:
α) Οι τράπεζες (λόγω της σχεδιαζόμενης κατάργησης των ελαχίστων αμοιβών στις συναινετικές προσημειώσεις)
β) Οι ασφαλιστικές εταιρείες (που θα συμπιέσουν προς τα κάτω τις αμοιβές των κατ’ αποκοπή συνεργατών-δικηγόρων)
και
γ) Οι εργολαβικές-κατασκευαστικές εταιρείες, που θα καταρτίζουν συμβόλαια μεταβίβασης με όρους ασφάλειας δικαίου, αλλά με εξευτελιστικές αμοιβές για τους δικηγόρους.
Αντίθετα, θα βλαφθούν οι νέοι δικηγόροι (οι οποίοι σήμερα αποτελούν το 48,32% των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης), που θα συνθλιβούν επαγγελματικά σε συνθήκες κανιβαλιστικού ανταγωνισμού.
Η συμπερίληψη των δικηγόρων στα «κλειστά» επαγγέλματα μαρτυρεί πλήρη άγνοια της εθνικής πραγματικότητας και αδιαφορία για το μέλλον του επαγγέλματος (ιδιαίτερα των νέων δικηγόρων), καθώς και για το μέλλον της δικαιοσύνης, της οποίας η απονομή ΑΡΡΗΚΤΑ συνδέεται με τη διατήρηση (με βελτιώσεις) της σημερινής δομής του επαγγέλματος και τη διαφύλαξη ενός ελάχιστα ανεκτού και αξιοπρεπούς ορίου διαβίωσης των δικηγόρων.
Όχι στο ψευδεπίγραφο και βλαπτικό για τη δικαιοσύνη «άνοιγμα» του δικηγορικού επαγγέλματος
