1) Πείτε μας δυο λόγια για την ΑΕΠΙ και τη δράση της.
H Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, ΑΕΠΙ, λειτουργεί ως Οργανισμός συλλογικής διαχείρισης, των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, των δημιουργών και δικαιούχων δικαιωμάτων μουσικών έργων, συνθετών, στιχουργών, εκδοτών μουσικής, από το 1930 στην Ελλάδα, εκπροσωπώντας συνολικά 8022 Έλληνες δημιουργούς και με βάση τις συμβάσεις αμοιβαιότητας με ομολόγους της Οργανισμούς από 100 χώρες, διαχειρίζεται στην Ελλάδα και τα πνευματικά δικαιώματα και 1500000 ξένων περίπου.
Η καθημερινή επικοινωνία της ΑΕΠI με τις ομόλογές της εταιρείες σ’ όλο τον κόσμο εξασφαλίζει την πληροφόρηση αυτή, πoυ είναι απαραίτητη για τον εναρμονισμό της οργανωτικής της δομής σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, το συντονισμό της σ’ ένα ενιαίο και σταθερό πλαίσιο συνεργασίας και την συμμετοχή της σε οργανισμούς νομικούς και οικονομικούς ή πολιτιστικούς παγκόσμιας εμβέλειας, προς όφελος και με τελικό αποδέκτη όλων αυτών των ενεργειών το συμφέρον του Έλληνα πνευματικού δημιουργού.
2) Πιστεύετε ότι υπάρχει ελλιπής ενημέρωση του κοινού για τα προβλήματα που αφορούν στην πνευματική ιδιοκτησία;
Αναμφίβολα η ενημέρωση, όσον αφορά στην ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας από πλευράς πολιτείας είναι ανύπαρκτη. Η Πολιτεία πέρα από τη βελτίωση του νόμου που ίσχυε από το 1920, για την πνευματική ιδιοκτησία, με την ψήφιση του 2121/1993 που βελτίωσε την προστασία με την προσθήκη της ποινικής ευθύνης του χρήστη και έκανε το νόμο πιο αποτελεσματικό, δεν έχει κάνει καμία άλλη ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση, αντίθετα τολμώ να πω ότι προσπαθεί με τις καινούργιες τροπολογίες του νόμου που προωθεί αιφνιδιαστικά, ερήμην των ενδιαφερομένων δημιουργών, για ψήφιση στη Βουλή, να ακυρώσει αυτό τον ίδιο τον ισχύοντα νόμο στις βασικές του αρχές, απαλλοτριώνοντας ουσιαστικά την πνευματική ιδιοκτησία, αφού προτίθεται να καταργήσει το δικαίωμα του δημιουργού να επιτρέπει ή να απαγορεύει τη χρήση και εκμετάλλευση των έργων του από τρίτους, χαρίζοντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε υπόχρεους καταβολής δικαιωμάτων, από αναδρομικές οφειλές, αλλά και μειώνοντας τη βάση υπολογισμού της ποσοστιαίας αμοιβής των δημιουργών από τα δικαιώματα από ιδιωτική αντιγραφή.
Το βάρος εδώ και αρκετά χρόνια της ενημέρωσης, για τα θέματα αυτά, το έχει επωμιστεί η ΑΕΠΙ, η οποία είναι και ο μεγαλύτερος, αρχαιότερος και σαφώς άρτια οργανωμένος Οργανισμός στην Ελλάδα, έχοντας αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια μια έντονη επικοινωνιακή δραστηριότητα, με καθημερινές σχεδόν δημοσιεύσεις στον Τύπο και τα ΜΜΕ, άρθρων, ειδήσεων, αλλά και χρόνιων προβλημάτων που μαστίζουν την πνευματική ιδιοκτησία στην Ελλάδα, όπως πχ η μουσική πειρατεία ή η συνήθης άρνηση των χρηστών μουσικής να καταβάλουν εκτελεστικά δικαιώματα.
3) Από την εμπειρία σας, ποιες είναι οι συνηθέστερες παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα;
Η συνηθέστερη και πλέον απροκάλυπτη και δυστυχώς με την ανοχή και συνεργασία και μερίδας της κοινωνίας μας, είναι η μουσική πειρατεία.
Από τη μουσική πειρατεία η οποία έχει φθάσει πλέον σε μεγέθη που είναι πρακτικά ανέφικτο να μετρηθούν, μόνο με συγκριτικά στοιχεία άλλων χωρών ίσων πληθυσμιακά με τη χώρα μας όπως είναι η Αυστρία, η Ελβετία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο κλπ, μπορούμε να μετρήσουμε κατά προσέγγιση τις απώλειες, που πάντα θεωρητικά οι πωλήσεις στις χώρες αυτές φτάνουν τριπλάσια μεγέθη από τις νόμιμες Ελληνικές.
Δυστυχώς και πάλι, οι επί 20ετία και πλέον συνεχώς κατατιθέμενες προτάσεις μας προς τα Υπουργεία Οικονομικών, Πολιτισμού και Κοινωνικών ασφαλίσεων για τη θεσμοθέτηση της κρατικής ταινίας ασφαλείας στα CD’s και γενικότερα σε κάθε φορέα ήχου, με το οικονομικό αποτέλεσμα από το αντίτιμο αυτής της ταινίας να λύνει και το άλλο τεράστιο πρόβλημα της ασφάλισης και της περίθαλψης των δημιουργών και μουσικών καλλιτεχνών γενικότερα, έπεσαν στο κενό.
Η δεύτερη σε σειρά αλλά όχι και σε σπουδαιότητα είναι η χωρίς άδεια δημόσια εκτέλεση μουσικής σε χώρους ψυχαγωγίας. Αυτό έχει να κάνει με την ευαισθητοποίηση των χρηστών μουσικών έργων, όσον αφορά την καταβολή των οφειλομένων δικαιωμάτων, πράγμα που όπως προανέφερα το αντιμετωπίζουμε μόνοι μας και φυσικά όπου δεν πίπτει λόγος, το λόγο έχει η Δικαιοσύνη. Παρ’ όλα αυτά με σκληρή δουλειά ετών και με αγώνα πραγματικά έχουμε καταφέρει να ελέγχουμε ως αυτή τη στιγμή και να εισπράττουμε εκτελεστικά δικαιώματα από 45.000 περίπου πηγές.
4) Ποιοι, κατά τη γνώμη σας, είναι οι σημαντικότεροι λόγοι που ευνοούν την ανάπτυξη της πειρατείας στη χώρα μας;
H μουσική πειρατεία δεν είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο, έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ’70 όταν άρχισαν να εμφανίζονται στην αγορά για πρώτη φορά οι νέοι υλικοί φορείς που αντικατέστησαν σιγά – σιγά το βινύλιο, η κασέτα και μετά το CD και με την παράλληλη και αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας φθάσαμε στα τραγικά και προσβλητικά για τη χώρα μας, αποτελέσματα.
Η γειτνίαση της Ελλάδας με τη Βουλγαρία, μια χώρα που έφθασε να κατηγορείται επίσημα για πειρατεία και να αντιμετωπίζει και εμπάργκο από τις ΗΠΑ πριν από 4 περίπου χρόνια, εάν δεν έκλεινε τα εργοστάσια παράνομης χάραξης ηχογραφημάτων, είναι ένα από τα πρώτα προβλήματα.
Η πειρατική δραστηριότητα, όσον αφορά τη μουσική έχει περάσει πλέον στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στη χώρα μας και πιστεύουμε ότι η προσέγγιση είναι όχι μόνο δύσκολη, αλλά και επικίνδυνη.
Λόγοι που έχουν συντελέσει στην εξέλιξη του φαινομένου είναι:
•η ανεπάρκεια του νομοθετικού πλαισίου, όσον αφορά τους τελωνιακούς ελέγχους ακόμα και από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
•Η τιμή των νομίμων CD’s. Εάν οι εταιρείες αποφάσιζαν να προσανατολίσουν την πολιτική τους, έτσι ώστε να έχουν ένα χαμηλότερο κόστος και έτσι τη δυνατότητα μειωμένης τιμής στα προϊόντα τους, το κοινό δεν θα είχε λόγο να αγοράζει τα πειρατικά.
•Η μη εφαρμογή της κρατικής ταινίας ασφαλείας, η οποία σύμφωνα με την πρότασή μας θα έπρεπε να είναι αυτή η ίδια που μπαίνει στα ποτά και στα τσιγάρα, το μουσικό προϊόν θα ήταν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του κράτους.
5) Μια νέα εποχή πειρατείας μέσω Internet εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια απειλητικά. Υπολογίζεται πως καθημερινά αποθηκεύονται πάνω από 3εκ. παράνομα αρχεία MP3. Πιστεύετε πως είναι εφικτός ο εντοπισμός των πειρατών στο Internet και ο έλεγχος των τραγουδιών που αποθηκεύονται;
Σε τι βαθμό πιστεύετε πως ζημιώνεται η ελληνική οικονομία στο σύνολό της, από το φαινόμενο της πειρατείας;
Είναι γεγονός ότι η ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και ειδικότερα ο τρόπος λειτουργίας των δικτύων προκαλούν εντυπωσιακές αλλαγές στην εγγραφή και διακίνηση αρχείων (μουσικά έργα, ταινίες, κ.λ.π.) διευκολύνοντας την on-line ψηφιακή πειρατεία.
Έτσι αναπτύχθηκαν – κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπηρεσίες διαδικτυακής ανταλλαγής αρχείων (Napster, Audiogalaxy, Gnutell, Morpheus, Kazaa, κ.λ.π.), που επιτρέπουν τη διακίνηση μουσικού ρεπερτορίου (συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού) χωρίς τη καταβολή των οφειλομένων δικαιωμάτων στους δημιουργούς των έργων και στις δισκογραφικές εταιρείες.
Ως εκ τούτου, οι εταιρείες πνευματικής ιδιοκτησίας και οι δισκογραφικές εταιρείες κινήθηκαν εναντίον αυτών των υπηρεσιών με αποτέλεσμα να κλείσουν δύο από τις σημαντικότερες υπηρεσίες (Napster, Audiogalaxy).
Όσον αφορά στο ελληνικό domain, η ΑΕΠΙ έχει δημιουργήσει εδώ και 5 χρόνια ένα ειδικό τμήμα Ν. Τεχνολογιών με εξειδικευμένο προσωπικό σε επαφή με το σύνολο σχεδόν των ιδιοκτητών των websites που έχουν οικονομική έδρα την χώρα μας και κάνουν χρήση του ρεπερτορίου μας, με αποτέλεσμα άλλοι να υπογράψουν σύμβαση με την ΑΕΠΙ, για την απόδοση των πνευματικών δικαιωμάτων, άλλοι να αφαιρέσουν το μουσικό μέρος από τις ιστοσελίδες τους και άλλοι ύστερα από εξώδικά και ασφαλιστικά μέτρα να υπογράψουν σύμβαση- άδεια.
Επιπλέον, η ΑΕΠΙ συνεργάζεται με τις ομόλογές της εταιρείες πνευματικής ιδιοκτησίας του εξωτερικού ενημερώνοντάς τους για websites που κάνουν χρήση ελληνικού ρεπερτορίου και έχουν έδρα την χώρα τους ώστε να δώσουν άδεια χρήσης και να εισπράξουν και αποδώσουν οφειλόμενα πνευματικά δικαιώματα.
Ταυτόχρονα όμως, πρέπει οι χρήστες αυτών των υπηρεσιών να συνειδητοποιήσουν με κάθε τρόπο ότι ευθύνονται και οι ίδιοι, όταν “κατεβάζουν” από το Διαδίκτυο, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους, μουσικά αρχεία, χωρίς να αποδίδουν στους δημιουργούς των έργων και στις δισκογραφικές εταιρείες.