Δεν συνιστούν «πεποιθήσεις» που προστατεύονται έναντι των διακρίσεων οι προσωπικές απόψεις που στηρίζονται είτε σε ανησυχίες σχετικά με τις επιπτώσεις ενός εμβολίου για την υγεία είτε στη διαφωνία με την κυβερνητική εμβολιαστική πολιτική
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 η επίμαχη ιταλική ρύθμιση θέσπισε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά του κορονοϊού για τους στρατιωτικούς που εργάζονταν στο Υπουργείο Άμυνας. Για το στρατιωτικό προσωπικό που επέλεγε να μην εμβολιαστεί προβλεπόταν η θέση σε προσωρινή αναστολή καθηκόντων χωρίς καταβολή αποδοχών.
Ο προσφεύγων στην υπό κρίση υπόθεση αρνήθηκε να εμβολιαστεί για δύο λόγους. Πρώτον, θεωρούσε ότι το εμβόλιο ήταν αναποτελεσματικό και μη ασφαλές. Δεύτερον, ήταν δυσαρεστημένος με την κυβερνητική πολιτική, θεωρώντας απαράδεκτη την απροθυμία της κυβέρνησης να αποδεχθεί οποιαδήποτε ευθύνη για τις δυνητικές παρενέργειες του εμβολίου. Ως εκ τούτου, τέθηκε σε αναστολή καθηκόντων χωρίς καταβολή αποδοχών για δύο περίπου μήνες, μετά την παρέλευση των οποίων καταργήθηκε η απαίτηση περί υποχρεωτικού εμβολιασμού. Ο προσφεύγων προσέβαλε την απόφαση υποστηρίζοντας ότι η αναστολή καθηκόντων συνιστά δυσμενή διάκριση, στηριζόμενος, μεταξύ άλλων, στην οδηγία-πλαίσιο για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία 1. Το ιταλικό δικαστήριο, προκειμένου να διαπιστώσει αν η ιταλική νομοθεσία συνάδει με την οδηγία αυτή, υπέβαλε
στο Δικαστήριο προδικαστικά ερωτήματα.
Στις σημερινές προτάσεις της, η γενική εισαγγελέας Tamara Ćapeta διατυπώνει τη γνώμη ότι η οδηγία-πλαίσιο για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία δεν εφαρμόζεται στην υπό κρίση υπόθεση. Η γενική εισαγγελέας εξηγεί ότι η οδηγία απαγορεύει τις διακρίσεις για ορισμένους λόγους που απαριθμούνται σε αυτήν, ένας εκ των οποίων είναι ο λόγος που αφορά τη «θρησκεία ή τις πεποιθήσεις». Το Δικαστήριο έχει διακρίνει μεταξύ πεποιθήσεων θρησκευτικής, φιλοσοφικής ή πνευματικής φύσεως, οι οποίες καλύπτονται από την οδηγία,
και άλλων απόψεων, για παράδειγμα, πολιτικών ή συνδικαλιστικών πεποιθήσεων, οι οποίες δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας.
Επομένως, μια προσωπική γνώμη, στηριζόμενη είτε σε ανησυχίες για την υγεία είτε σε διαφωνίες με κυβερνητικές πολιτικές, δεν συνιστά «πεποίθηση» την οποία η οδηγία προστατεύει έναντι των διακρίσεων στην εργασία και την απασχόληση, τούτο δε διότι δεν πρόκειται για αμιγώς φιλοσοφική πεποίθηση, αλλά για επικριτική γνώμη ως προς τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.
Επικουρικώς, στην περίπτωση κατά την οποία το Δικαστήριο κρίνει ότι μια τέτοια προσωπική γνώμη σχετικά με την υποχρέωση εμβολιασμού συνιστά «πεποίθηση» κατά την έννοια της οδηγίας, η γενική εισαγγελέας εκτιμά ότι η υποχρέωση αυτή θα συνεπαγόταν έμμεση διάκριση η οποία, εντούτοις, μπορεί να δικαιολογείται από τον θεμιτό στόχο της προστασίας της δημόσιας υγείας. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός αποτελούσε αναγκαίο και αναλογικό μέτρο για την επίτευξη του σκοπού προστασίας της δημόσιας υγείας στο πλαίσιο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που επικρατούσε λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού.
