Ιδιοκτήτες ακινήτου στην πόλη της Ρόδου ζήτησαν το 2005 τη διαμεσολάβηση του
Συνηγόρου του Πολίτη, ώστε να ολοκληρωθεί η εκκρεμής από το έτος 2002 διαδικασία απαλλοτρίωσης του οικοπέδου τους. Το συγκεκριμένο ακίνητο τελούσε ήδη από το έτος 1993 σε καθεστώς δέσμευσης, αφού οι ιδιοκτήτες του στερούνταν την κατά προορισμό χρήση του, εν προκειμένω οικοδομική, και για το λόγο αυτό, από το 1993 έως και το 2016 έλαβαν συνολικά από το Υπουργείο Πολιτισμού αποζημιώσεις στέρησης χρήσης ύψους 133.504,91€.
Σημειώνεται ότι η αρμόδια Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων είχε προτείνει, ήδη από το 2002, την απαλλοτρίωση του οικοπέδου για λόγους προστασίας αρχαίου ιερού, ενώ το 2006 η αρμόδια Επιτροπή του άρθρου 19 Ν.3028/02 είχε κρίνει τη στέρηση του εν λόγω ακινήτου ως οριστική. Ωστόσο, απαιτήθηκε χρονικό διάστημα εννέα (9) ετών για τη γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) υπέρ της απαλλοτρίωσης, η οποία εκδόθηκε το 2011. Οι ιδιοκτήτες επανήλθαν το 2014 με νέα αναφορά στον Συνήγορο του Πολίτη, γιατί δεν είχε σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος στη διαδικασία.
Σύμφωνα με τον Ν.3028/02, το Δημόσιο έχει τη διακριτική ευχέρεια να απαλλοτριώνει ακίνητα, εν όλω ή εν μέρει, ή να προβαίνει στην απευθείας εξαγορά τους για αρχαιολογικούς σκοπούς (άρθρο 18 παρ.1). Για τους ίδιους λόγους, είναι επίσης δυνατή είτε η στέρηση, προσωρινή ή οριστική, είτε ο περιορισμός της κατά προορισμό χρήσης ακινήτων (άρθρο 19 παρ.1) με καταβολή πλήρους αποζημίωσης, όταν τα μέτρα αυτά είναι οριστικά (άρθρο 19 παρ.3). Εάν όμως η αποζημίωση εκτιμάται αρμοδίως ότι αθροιστικά προσεγγίζει την αξία του ακινήτου, τότε οφείλεται η απαλλοτρίωσή του (άρθρο 19 παρ.7).
Μετά από πολυετή διαμεσολάβηση του Συνηγόρου του Πολίτη, το 2017 το ΚΑΣ γνωμοδότησε εκ νέου, αυτή τη φορά για την απευθείας εξαγορά του εν λόγω οικοπέδου και το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων (ΤΑΠΑ) προέβη στην κατ’ άρθρον 3 παρ. 7 Ν. 2882/01 έκδοση της βεβαίωσης πίστωσης.
