«Φίλος μεν Πλάτων φιλτάτη η αλήθεια»
1.Μία σφοδρή και πρωτοφανής σύγκρουση έχει ξεσπάσει στον χώρο της Δικαιοσύνης, καθώς η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΝΔΕ) απαντά με σφοδρότητα στη Συντονιστική Επιτροπή της Ολομέλειας των Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων. Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό και γίνεται ακόμη σοβαρότερο ,όταν την προσεχή Κυριακή 30 Νοεμβρίου διεξάγονται οι εκλογές για την ανάδειξη νέων διοικήσεων των δικηγορικών Συλλόγων του Κράτους. Θα ήταν σκόπιμο να αναλογισθούμε όλοι χωρίς καμμιά απολύτως εξαίρεση ότι από την σύγκρουση αυτή ο ζημιούμενος είναι το κύρος της δικαιοσύνης το οποίο υποχρεούμεθα να διαφυλάττουμε «ως κόρη οφθαλμού». Αλλωστε όλες οι εξουσίες(και η δικαστική) πηγάζουν από το Λαό υπάρχουν υπερ. αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα(άρθρο 1παρ3). Δυστυχώς κάποιοι έχουν πολύ κοντή μνήμη και λησμονούν ότι σε πολύ δύσκολες για το δικαστικό Σώμα στιγμές οι δικηγόροι στάθηκαν στο πλευρό του αποφασίστηκα και θαρραλέα, χωρίς να έχουν ποτέ την ίδια στάση από την άλλη πλευρά δυστυχώς. Πρέπει όμως για λόγους ιστορικής καταγραφής να αναφέρω: Οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας στο Πανελλήνιο Συνέδριό τους που συνήλθε στην Πάτρα τον Ιούλιο του έτους 1956, επεσήμαναν τους κινδύνους για την μη τήρηση του του άρθρου 87 του Συντάγματος 1952, η οποία για πρώτη φορά όριζε ότι οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών πρέπει να είναι ανάλογες προς το λειτούργημά τους και ότι τα θέματα που αφορούν τη βαθμολογική και μισθολογική τους κατάσταση προσδιορίζονται με ειδικούς νόμους. Η μισθολογική αυτή «υπεροχή» των δικαστικών λειτουργών έναντι των οργάνων της εκτελεστικής εξουσίας που καθιερώθηκε με το Σύνταγμα του 1952, αποτελεί ουσιώδες στοιχείο στον κορμό των Ελληνικών Συνταγματικών ρυθμίσεων που αφορούν την απονομή της Δικαιοσύνης και τους λειτουργούς της . Οι δικηγορικοί σύλλογοι ζήτησαν(1956) με ψήφισμά τους την άμεση ρύθμιση του θέματος που αφορά στην εύρυθμη λειτουργία της δικαιοσύνης. Οι δικηγορικοί σύλλογοι δεν έτυχαν καμιάς απαντήσεως στο αίτημά τους και έτσι επακολούθησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας καθολική αποχή από τα καθήκοντα των δικηγόρων όλης της Ελλάδος από τα δικαστήρια, με αίτημα την αύξηση των αποδοχών των Δικαστών, στα πλαίσια του άρθρου 87 του Συντάγματος του 1952. Όμως η Συνταγματική αναθεώρηση του 2001 οδήγησε στην η δημιουργία του δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 Συντάγματος (Μισθοδικείου). Η κρίση για το ζήτημα των αποδοχών συνεχίσθηκε αμείωτη μέχρι την οριστική επίλυση του ζητήματος των μισθών των Δικαστών από την πρώτη ιστορική απόφαση (με εισηγητή τον συντάκτη του παρόντος) 1/2005 του δικαστηρίου αυτού και την 13/2006 (που κατέστη πάγια νομολογία και έθεσε τα θεμέλια της καθιέρωσης του νέου μισθολογίου των δικαστών και εκδόθηκε με την αποφασιστική ψήφο των δικηγόρων μελών του δικαστηρίου μειοψηφούντων δικαστικών λειτουργών.Η Απόφαση προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις και σχόλια εις βάρος των δικηγόρων μελών του δικαστηρίου, μέχρι και μηνυτήρια αναφορά σε βάρος του εισηγητή και της πλειοψηφίας των μελών του δικαστηρίου!!! Τα μέλη λοιπόν αυτής «της συντεχνίας των δικηγόρων» έδωσαν οριστική λύση, σε ένα μείζον πρόβλημα και ατυχώς και αδίκως σήμερα αντιμετωπίζονται ως εχθροί του δικαστικού Σώματος.
2.Ο αείμνηστος Ευάγγελος Κρουσταλάκης απηύθυνε τον ακόλουθο χαιρετισμό του ως Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου στην Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων που έγινε στο Ηράκλειο στην Κρήτη στις 2 Νοεμβρίου 2002 και αποτελεί μνημείο υψηλού στοχασμού ,ένας αληθινός ύμνος προς το δικηγορικό λειτούργημα προερχόμενος από ένα μεγάλο Δικαστή:
«Σε μια δημοκρατική κοινωνία ο δικηγόρος έχει να επιτελέσει το ύψιστο λειτούργημα. Λειτούργημα που συνδέεται με την ανακάλυψη της αλήθειας και με την εφαρμογή των κανόνων του δικαίου. Και έχει να υλοποιήσει ένα έργο που στοχεύει στην υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Μπροστά στην πραγματικότητα της πολύπλοκης νομοθεσίας , η ισότητα των ανύποπτων πολιτών θα ήταν κενό γράμμα αν δεν υπήρχε η βοήθεια του νομικού συμπαραστάτη, του δικηγόρου, ο οποίος επιτυγχάνει να εξισώσει τους εκ των πραγμάτων άνισους μεταξύ τους πολίτες , που είναι ακόμη πιο άνισοι και αισθάνονται ανίσχυροι έναντι της ποικιλόμορφης εξουσίας. Μεγάλος ο ρόλος των δικηγόρων στο χώρο της Δικαιοσύνης . Υψηλή η αποστολή των Δικηγορικών συλλόγων στη σύγχρονη κοινωνία . Αντίστοιχες και οι μεγάλες ευθύνες σας. Είσαστε οι φυσικοί υπερασπιστές της δικαστικής ανεξαρτησίας και οι κυματοθραύστες απέναντι στα κύματα αμφισβήτησης του κύρους της Δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη δεν είναι υπόθεση μόνο των δικαστικών λειτουργών (των δικαστών και των Εισαγγελέων). Είναι και δική σας ευθύνη και μέριμνα. Είμαστε μαζί αναγκαίοι συμμέτοχοι στην ικανοποίηση του αιτήματος ορθής απονομής της Δικαιοσύνης. Δεν μπορεί παρά να είμαστε και αναγκαίοι ομόδικοι στην αξίωση για δίκαιες δίκες. Δεν έχει κανένας μας το δικαίωμα να μονοπωλεί την αγάπη για τη δικαιοσύνη. Ο Ελληνικός λαός στο όνομα του οποίου απονέμεται η Δικαιοσύνη, μας την έχει εμπιστευθεί και απαιτεί να μη γίνεται μάρτυρας «σκηνών ζηλοτυπίας» , οι οποίες μπορεί κάποτε να σημαίνουν υπερβολική αγάπη προς την κοινή μας «αγαπημένη» τη Δικαιοσύνη, δεν παύουν όμως να είναι πάντοτε εκδηλώσεις παθολογικές .Ο συνήγορος του Λουδοβίκου 16ου , πρόεδρος του σώματος των δικηγόρων του Παρισιού, που ορίστηκε από αυτούς να τον υπερασπισθεί στη Συνέλευση του λαού, άρχισε την αγόρευση του ενώπιον της – εχθρικά προκατειλημμένης – για τον κατηγορούμενο Συνέλευσης με τη φράση: «υποβάλλω στη Συνέλευση την αλήθεια και το κεφάλι μου. Μπορείτε να διαθέσετε το κεφάλι μου , αφού όμως ακούσετε την αλήθεια». Πρόκειται για μια υπέροχη εικόνα της αποστολής του δικηγόρου. Επικαλείται και προσάγει την αλήθεια και γι΄αυτή θυσιάζει και το κεφάλι του. Ό,τι πολυτιμότερο, δηλαδή, διαθέτει σ’ αυτή τη ζωή. Με τέτοιο πάθος και με τέτοιο πνεύμα αυτοθυσίας ας πορευτούμε στον κοινό δρόμο της Δικαιοσύνης . Μπορεί να είναι, και είναι αναμφίβολα, ανηφορικός και δυσβάστακτος. Μπορεί κάποτε να μας εκτρέπει από την ευθεία είτε εμάς ,είτε εσάς. Μπορεί μερικές φορές να μας ποτίζει με πικρίες ή απογοητεύσεις . Όλα αυτά είναι ανθρώπινα και αναμενόμενα . Κατά πως έλεγε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος «η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν θεία, γι΄ αυτό δικαιούται να σφάλλει. Εκείνο που κανένας μας δεν δικαιούται να κάνει είναι να εγκαταλείψει τον αγώνα για την αλήθεια και τη Δικαιοσύνη.»
Ο ίδιος ανέφερε στην Ολομέλεια του Ακυρωτικού μας (ΕλΔνη 2003.383, 384 Ι),
« η παροχή των υπηρεσιών ενός δικηγόρου δεν είναι απλή παροχή εργασίας … πρόκειται … για άσκηση λειτουργήματος που ανάγεται στην οργάνωση της απονομής της Δικαιοσύνης και στην εμπέδωση της έννομης τάξης, ενώ παράλληλα διασφαλίζει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του ανθρώπου …Σύμβαση έμμισθης δικηγορικής εντολής και σύμβαση εξαρτημένης εργασίας είναι δύο μορφώματα εντελώς διαφορετικά, με σαφή χαρακτηριστικά γνωρίσματα που καθόλου δε συμπίπτουν».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Δεν είμαστε αντίδικοι(δικαστές-δικηγόροι) στην αγωνία μας για την λειτουργία των Θεσμών, αντίθετα κατανοούμε πώς ευνομούμενο Κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει αν όλοι, χωρίς καμμιά εξαίρεση, δεν υπηρετούν τον ίδιο σκοπό ,την λειτουργία του Κράτους μέσα στα Συνταγματικά πλαίσια.
Χρειάζεται από όλους τους εφαρμοστές του δικαίου, ενότητα, σωφροσύνη και καταλλαγή σε καιρούς που έχουν μια ιδιαίτερη ταραχή στον Τόπο μας, ξέρουμε πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες .
Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2025
1. Βλ. ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟΎ ΔΙΚΑΊΟΥ Τ 64,1475-1488(2005)
2. ΒΛ.ΣΧΟΛΙΟ Π.ΤΣΙΜΠΟΥΚΗ «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΥΟ ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ. ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟΎ ΔΙΚΑΊΟΥ Τ 64,ΣΕΛ 1504.
3. Με ΑΒΜ: Α.ΟΙ.Ε/2013/2014 δικογραφία στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών
4. Βλ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΗΓΟΡΙΑ «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ» ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤ Ε Σ εκδ ΔΣΑ Αθήναι 2012 σελ 62-63
5. Βλ και Ε. Κρουσταλάκη , «Οι δικηγόροι οι δικηγορικοί σύλλογοι και η απονομή της δικαιοσύνης» (ΕλΔ 46 [2005], 1625)
